Γράφει ο Αντρέας Μαρτσιλιάνο
Η Ουκρανία είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα στον κόσμο. Κυβερνάται ─ ας το πούμε κι έτσι ─ από μια κλίκα εγκληματιών & κακοποιών, που την έχουν λεηλατήσει, εξαθλιώσει και την έχουν οδηγήσει στη σφαγή. Συσσωρεύοντας κολοσσιαίες περιουσίες στο εξωτερικό … “για τα γεράματα τους”. Και εξασφαλίζοντας για τον εαυτό τους ένα μέλλον πολυτελείας και σπατάλης, με χρυσές τουαλέτες και άλλα φανταχτερά μπιχλιμπίδια. Προφανώς απαραίτητα για να εξασφαλίσουν την… μελλοντική τους ευημερία.
Όλα αυτά είναι αλήθεια. Και σήμερα, είναι πλέον δημοσίως γνωστά σε όλους και καθημερινά τεκμηριώνονται από έρευνες κάθε είδους, οι οποίες ξεσκεπάζουν το ποιόν των συνεργατών του Ζελένσκι… οι οποίοι άρχισαν να διαφεύγουν στην Δύση. Και όπως είναι αναμενόμενο, σύντομα οι έρευνες θα στοχοποιήσουν, και θα αποκαλύψουν και τον ίδιο, τον γελοίο και αξιοθρήνητο τυράννο που αναρριχήθηκε στην εξουσία του Κίεβο από τα κακόφημα καμπαρέ, της κατώτερης υποσταθμης του Κιέβου.
Είναι μια ιστορία που έχει πλέον ειπωθεί & έγινε πασίγνωστη. Ειδικά από τη στιγμή που ο Τραμπ, αφαίρεσε το πέπλο της προστασίας που παρείχε στον Ζελένσκι, γιατί βιάζεται να υπογράψει μια δύσκολη συμφωνία με τον Πούτιν.
Αλλά γιατί τότε αναφέρουμε αυτό το θέμα ξανά;
Στο κάτω-κάτω, ό,τι είχαμε να πούμε το έχουμε ήδη πει. Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να προσθέσουμε.
Ωστόσο, το να χαρακτηρίζουμε το καθεστώς του Κιέβου ως το πιο διεφθαρμένο και ακόλαστο στον κόσμο, μου προκαλεί κάποια… αμηχανία & αμφιβολίες.
Διότι αν οι τυραννίσκοι του Κιέβου είναι διεφθαρμένοι τότε τι είναι όλοι αυτοί που τον βοήθησαν να εγκαθιδρυθεί και τον υποστήριξαν με νύχια & με δόντια;
Γιατί, αν η Ουκρανία του Ζελένσκι έχει βουλιάξει σ’ ένα τέτοιο βούρκο τότε τι πρέπει να πούμε για τους υποκινητές του;
Δηλαδή για εκείνους που ενέπνευσαν, στήριξαν και χρηματοδότησαν τον Ζελένσκι και την κλίκα του να σκαρφαλώσει & να στρογγυλοκαθήσει στην πολυθρόνα της εξουσίας του Κιέβου. Για να υποδαυλίσουν πρώτα τον πόλεμο στο Ντονμπάς και, αργότερα, με τη Ρωσία. Για εκείνους που τον ανέθρεψαν σαν ηγέτη, in vitro, στον δοκιμαστικού σωλήνα, τον χρησιμοποίησαν, και τελικά τον κακόμαθαν. Τον Ζελένσκι και τα τσιράκια του. Και τους οποίους τώρα θέλουν να τους ξεφορτωθούν και να τους πετάξουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες, στον κάλαθο των αχρήστων, μια και απέτυχαν να γονατίσουν την Ρωσία, που ήταν και η αποστολή τους.
Και τώρα αυτοί οι ίδιοι οι παρασκηνιακοί Αφέντες του Ζελένσκι βροντοφωνάζουν: «Πετάξτε τους στον σκουπιδοντενεκέ της πολιτικής χωματερής. Για να συναντήσουν τη μοίρα τους.»
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι καλύτεροι από τους υπηρέτες τους. Αντιθέτως, μάλιστα, έχουν ακόμα πιο έντονα τα ακόλαστα χαρακτηριστικά του.
Αρχίζοντας από τον θηλυπρεπή ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων Πεδίων, του Ελιζέ, που δεν διστάζει να φωτογραφηθεί παρέα με τους «γλυκούς» μαύρους μποντιμπιλντεράδες. Και σε αδιαμφισβήτητες πόζες.
Και για να φτάσουμε, στη συνέχεια, στους πάτρωνες & τα αφεντικά του. Αυτούς που υποστηρίζουν μανιωδώς την αποκαλούμενη Woke κουλτούρα, “της αφύπνισης”, την κανονικότητα, ή μάλλον το κοινωνικό προνόμιο του να είσαι γκέι, τρανσέξουαλ και όχι μόνο.
Σε αυτούς που έχουν επιβάλει, με το έτσι-θέλω, σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης την προπαγανδιστική αφήγηση μιας «διαφορετικής» κανονικότητας. Ένα περίβλεπτο προνόμιο. Και μάλιστα όχι μόνο αυτό, αλλά διεκδικούν και το δικαίωμα να αποκτούν παιδιά. Σαν να μπορούσε η φύση να αντικατασταθεί από μια πολιτική απόφαση.
Όχι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι καλύτεροι από τον Ζελένσκι και την κλίκα του, τους κλέφτες, τους απατεώνες και τους άλλους συναφείς.
Πράγματι, η Ουκρανία έχει απλώς γίνει ένας τραγικά παραμορφωτικός καθρέφτης της σημερινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Ο οποίος μας δείχνει το πώς είναι οι ηγέτες της Ευρώπης. Αυτών που αποφασίζουν και κυβερνούν το πεπρωμένο λαών της Ευρώπης, που είναι ανυποψίαστοι και, συχνά, αδαείς.
Δεν είναι, όπως έχω ήδη γράψει, θέμα ότι αγαπάμε τόσο πολύ τον Πούτιν και τους Ρώσους του.
Είναι απλώς θέμα να βλέπουμε, από τη μία πλευρά, Κοζάκους, Γιακούτους, Σιβηριανούς, Μογγόλους… άγριους, σίγουρα, και βίαιους. Αλλά παρόλά αυτά άντρες ακόμα, ανθρώπινους δόξα τω Θεώ.
Και από την άλλη… να βλέπουμε … τον Μακρόν με ροζ καλσόν ή και χειρότερα. Πολύ χειρότερα.
Και τότε προκύπτει αυθόρμητα το ερώτημα
Για ποιον πρέπει να να πολεμήσουμε & να θυσιαστούμε; Για τι πράγμα; Για ποιο μέλλον της Ευρώπης;
Στο κάτω-κάτω, όπως έλεγε και ο Έλληνας ποιητής Καβάφης, «οι βάρβαροι είναι τελικά … μια κάποια λύση».
https://electomagazine.it/arrivano-i-barbari/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου