Πολιτική χωρίς Χριστό: Μια επικίνδυνη αυταπάτη.

 

 

Η ευθύνη του πολίτη και η αφωνία των πνευματικών ταγών(Γιάννης Καλαϊτζίδης)

  

Αν ζητούμε από τους ηγέτες να πιστεύουν, δια των έργων, στον Χριστό, τότε πρέπει πρώτα να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: εμείς τι ζητούμε από την πολιτική; Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε τους άρχοντές μας;

Ο σύγχρονος ψηφοφόρος, κουρασμένος και απογοητευμένος από χρόνια υποκρισίας, συχνά καταφεύγει στην απάθεια ή στη διαμαρτυρία χωρίς προσευχή και διάκριση. Μα η απάθεια είναι συνενοχή, και η διάκριση δεν έρχεται χωρίς πνευματική καλλιέργεια. Δεν μπορούμε να ζητούμε Χριστιανούς πολιτικούς, όταν εμείς ως πολίτες δεν ζούμε χριστιανικά.

Η πολιτική καθρεφτίζει την κοινωνία. Και η κοινωνία καθρεφτίζει τη βαθύτερη πνευματική της κατάσταση.

Πού είναι οι ταγοί της πίστης;

Σε αυτή τη σύγχυση, μια θλιβερή πραγματικότητα προβάλλει: η Εκκλησία —όχι ως Σώμα Χριστού, αλλά ως θεσμός— σιωπά. Ή, χειρότερα, ευλογεί χωρίς να ελέγχει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσέρχονται στους ναούς προεκλογικά, σταυροκοπιούνται μπροστά στις κάμερες, και μετά νομοθετούν ενάντια στην πίστη, τη ζωή, την οικογένεια, την ηθική.

Και τότε γεννάται το ερώτημα: Πού είναι η φωνή του Επισκόπου; Του Πνευματικού; Του Μοναχού που κάποτε καυτηρίαζε την αδικία και έβγαινε μπροστά;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αιώνες πριν, το είχε θέσει με καθαρότητα:

«Οὐδεμία ἐστὶν ἀρχὴ ἀρχὴ, ἐὰν μὴ ἀρχὴν ἔχῃ Θεόν.»
Δηλαδή: Καμιά εξουσία δεν είναι αληθινή εξουσία, αν δεν έχει πάνω της ως εξουσία τον Θεό.

Πώς λοιπόν δεχόμαστε ηγέτες που ομολογούν πίστη στα λόγια, αλλά νομοθετούν χωρίς Θεό; Που αποθεώνουν τον σχετικισμό, τη “νεωτερικότητα”, την “προοδευτικότητα”, ενώ αποδομούν τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου;

Η ελπίδα δεν πέθανε

Κι όμως, δεν πρέπει να πέσουμε σε απελπισία. Η ιστορία της Εκκλησίας και του Γένους μας είναι γεμάτη φωτεινά παραδείγματα ηγετών που δεν δίστασαν να πορευτούν με Σταυρό και Ευαγγέλιο. Ηγέτες που προσεύχονταν πριν μιλήσουν, που νηστεύαν πριν αποφασίσουν, που δεν υπολόγισαν πολιτικό κόστος, γιατί λογοδοτούσαν πρώτα στον Θεό.

Αυτοί δεν είναι “ρομαντικά παραδείγματα”. Είναι ο φάρος. Και αν λείπουν σήμερα, δεν είναι γιατί ο Θεός δεν τους δίνει· είναι γιατί η κοινωνία δεν τους ζητά.

Καιρός, λοιπόν, να το πούμε καθαρά:

Δεν ζητούμε πολιτικούς που είναι “χριστιανοί”. Ζητούμε πολιτικούς που ζουν χριστιανικά.

Που ζουν με φόβο Θεού, με ταπείνωση, με συνείδηση. Που βλέπουν το αξίωμα ως ευθύνη και όχι ως εξουσία. Που, όταν λένε “υπηρέτης του λαού”, να το εννοούν κυριολεκτικά, γιατί πρώτα είναι υπηρέτες του Θεού.

Ας μην αρκούμαστε, λοιπόν, σε όμορφα λόγια και “πιστοποιητικά” πίστης.
Ας κοιτάξουμε τα έργα.
Γιατί, όπως είπε και ο Κύριος:

«Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς.»
(Ματθ. 7,16)

https://www.triklopodia.gr/%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%af%cf%82-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%ce%ba%ce%af%ce%bd%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%b7/ 

 

 

 

 

 ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ...ΖΚΕ