Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ’χαμε να πούμε
τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.
Τάσος Λειβαδίτης, «Η Γέννηση»
Ο ευρών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν· και ο απολέσας αυτήν
ένεκεν εμού, ευρήσει αυτήν.
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω.
Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου.
Έτσι
βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.
Κανάγιες!
Κώστας
Καρυωτάκης.
Δε σʼ αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του.
Σε ξέρουν απ' έξω κι ανακατωτά.
Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ.
Σε θυσίασαν σε ένα σύμβολο και εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν.
Βίλχεμ Ράιχ.
2 σχόλια:
Ας είναι λοιπόν ο λόγος σας, ναι και να εννοεί ναι, όχι και να εννοεί όχι. Ενώ ό,τι είναι περισσότερο από αυτά προέρχεται από τον Πονηρό.
zkcome!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!
ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΥΝΣΝΤΗΣΗ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΝ...ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ...
ΖΚΕ!!!
Δημοσίευση σχολίου